Kendisinin Doktoru

Herhangi bir borç ödemiş iseniz, sanki bir kayıp yaşıyormuş hissini eminim yaşamışsınızdır. Ancak geçenlerde şunu farkettim, borcu öderken üzülmenin sebebi, sanki bize ait olan bir şeyden verdiğimizi düşünmekten kaynaklanıyor, halbuki sadece başka birine ait olan bir emaneti geri veriyoruz. Sonra biraz daha düşündüm, aslında ‘bizim’ dediğimiz, bize ait olduğunu sandığımız, başarı, sağlık, güzellik, mutluluk, aile, sevdiklerimiz, ev, iş, hayat, dünya ve hayatla ilgili hiçbir şey, aslında tam olarak ‘bizim’ değil.

Depresyon, anksiyete gibi akıl/ruh sağlığına ilişkin problemlerin yaygın olması, ve bazen yaşananlara (örneğin yakın birinin kaybı gibi) karşı doğal bir tepki olması, anlaşılır olması, bunları çözmek gerekmediğini göstermez. Böyle söyleyince çok bariz gibi gelebilse de, insanların davranışlarına bakınca bunun çok uygulanmadığını görebilirsiniz. Eminim duymuşsunuzdur, “Kim depresyonda değil ki?", “Amaan herkesin bir şeyi var”. Herkesin birtakım sorunları olduğunu duymak, insanlara yalnız olmadığını gösterip moral verici olabilse de, bu tedavi almamak için bir sebep değil.

Geçenlerde şunu fark ettim: Başka insanlarla kendimizi karşılaştırma meselesinde yaptığımız ciddi bir mantık hatası var. Yo hayır, başkalarının hayatlarının düşündüğümüzden daha kötü olması meselesi değil, o zaten malum. Bu yazıda bahsetmek istediğim şu: Kendimizi tek tek gerçek insanlarla değil de, tüm insanların iyi özelliklerinin toplam kombinasyonuyla karşılaştırmamız meselesi. En iyisi örneklerle anlatmak sanırım: Diyelim ki, bir arkadaşınızın dünyayı gezmesine, bir arkadaşınızın süper kariyerine, bir arkadaşınızın aile hayatına imreniyorsunuz. Sorun şu ki, bi durup bakınca, bunların hepsinin ayrı ayrı insanlar olup, hepsinin bir insanda toplanmasının o kadar kolay olmaması.